Waar begin ik? Bij het krabben van de autoruiten, zaterdagochtend om kwart over 6 door Frank?

Bij het uitzwaaien door Gerard de achterbuurman? Bij Henkie die half wakker wat kwispelt op zijn kussen... bij Noortje aan de voordeur of bij Mo aan de achterdeur? Of in de lange rij op Schiphol, stiekem kijkend of 'ze' nog zwaaien?

Nee, ik begin bij Oeganda, na een lange reis... nog net op tijd in het vliegtuig, omdat ik anderhalve kilo teveel in mijn koffer had zitten. (Kost u 100 euro meer mw...) Dus toch maar wat weggegooid aan desinfecterende handgel en vochtige doekjes. Waarna ik me installeer tussen 3 Afrikaanse mannen op rij F38 en veel slaap en mijmer. Over wat me te wachten staat. And I ain't got a clue...

Na een tussenstop in Rwanda landden we om 22.00 uur op Oegandese bodem en de rij bij Immigration is tergend lang. Het duurt en duurt, maar gelukkig tref ik 2 Nederlandse dames die gezellig kletsen over hun opdracht bij de belangrijkste bank van Oeganda. Mijn koffer vind ik zo en ik zie al snel in de aankomsthal het Bordje: 'Annemarie Doingood'. De driver stelt zich voor als Charlie: een vriendelijke Oegandees die me in het pikkedonker vanuit Entebbe naar Kampala slingert. Het is zaterdagavond.. druk, lawaai, dans, brommertjes (boda boda) en veel muziek en lights. Rond kwart voor twaalf komen we aan in het Doingooodhuis. Vier jonge meiden (van 18-24) verwelkomen me, schenken thee in en geven een rondleiding in het huis. Kleiner dan ik verwacht had, maar wel goed en lux voor Oegandese begrippen. Na een koud pilsje val ik rond 1 uur in bed... en slaap een paar uur later pas.

Op zondagmorgen om half 10 sta ik op en ontbijt: het oegandese brood is wat droog en vast, maar smaakt best wel met wat bleuband en jam. Kopje oploskoffie erbij en de zondag kan beginnen. Want om elf uur arriveert Frank: de coordinator van Doingoood haalt me op voor een citytrip en vertelt me de belangrijkste ins en outs. Hoe je moet onderhandelen met een boda bodadriver bijvoorbeeld, want die proberen je te flessen. Een 'Mzungu' (blanke) heeft geld en kent de oegandese straatwetten toch niet. Het gaat om belachelijk kleine bedragen, maar niemand wil belazerd worden. En ik ook niet. We stappen achterop de boda boda en ik heb een helmpje op, waar wij vroeger altijd dopje tegen zeiden. Ziet er niet uit... maar dat is het laatste waar ik me duk over maak. We rijden naar Oasismaal om een simkaart te halen, maar het mannetje is er niet. Dus verder gezocht naar een phonecentre...niets gevonden. Dus onverrichterzake teruggekeerd. En bij terugkomst arriveert Petra, die samen met mij op een 4 persoonskamer slaapt. Wij zijn de oudjes....ben er stiekem wel blij om... al zijn de meiden ech sociaal, lief en hartelijk. Twee andere meiden keren enthousiast terug van een gorrilatocht. En 's avonds eten we gezamenlijk courgettesoep met brood. et reilen en zeilen verloopt op rolletjes. Iedereen voelt zich geroepen om iets te doen in huis. Ook is er doordeweeks Julia: een oegandese poetsvrouw, die ook graag onze kleren wast met de hand.. voor wat extra's.

Ik vergeet waarschijnlijk vanalles te vertellen... maar niet al te laat ga ik naar bed.

Op maandaochtend ga ik met Frank kennismaken op het project: De directrice ontvangt ons vriendelijk en leidt ons het gebouw rond. Ze stelt ons voor aan de klas en vraagt of ik de meiden van Wakisa Ministries iets over mezelf wil vertellen. Het Oegandese engels is moeilijk te verstaan trouwens. Ik vertel over mijn werk als Social worker, over mijn man Frank, zoon Gurunath en onze hond Henk. En dat ik hoop een mooie tijd te beleven met de meiden. Er wordt geklapt, maar dat doen ze bij iedereen die iets publiekelijk vertelt. Vanwege een andere afspraak in kampala vertrek ik weer met Frank weer naar het centrum op zoek naar een simkaart en extra MB. De wifi blijkt onbetrouwbaar... dus dat kan ik wel gebruiken. Bij een supermarkt krijg ik et nog aan de stok met de kassajuf, omdat ze me te weinig geld teruggeeft. Ze haalt er drie mensen bij die samen met haar de kassa omkeren en ze vertellen me tot slot dat ik toch echt 20.000 heb gegeven, in plaats van de 50.000 die ik beweer te hebben gegeven. Ik besluit het hier bij te laten. Enfin, 30.000 erbij inschieten betekent ongeveer 8 euro. Dat is me het niet waard... maar ik weet zeker dat ik gelijk heb.... maar gelijk krijgen...nee dus.

Met 2 anderen nemen we een rolex langs de straat. Lekker!!! Een opgerolde chappati met een roerei en tomaat + kruiden. Mmm.... om half drie vertrek ik naar de wijk Mengo, waar Wakisi Ministries ligt. Ik kom midden in een donderspeech van de directrice terecht. Ze spreekt openlijken fel een aantal meiden aan die jonge moeders hebben gepest. De hele groep meiden is geschokt en kijken met grote onschuldige ogen voor zich uit. Ook is er met poep in de wc's gesmeerd en tot slot krijgen ze een lesje poep afvegen. Beetje genant was het wel. ' I'm sorry, aunty Annemarie... you see me very angry but I can't stand this... and I have to tell the girls. Ze besluit met het woord van God.... wel even wennen voor mij.Na anderhalf uur ga ik terug naar Rubaga Kabuusu Roundabout, de buurt waar het doingooodhuis staat. Met de bodbodaman had ik onderhandeld dat ik pas bij terugkomst beide ritten zou betalen, omdat hij me niet geneog wisselgeld kon geven. Hij was keurig op tijd.

De avond is kort...iedereen is moe! Ik slaap pas laat in, zoveel indrukken.... ben blij nog iets van Frank en Gurunath te horen... mis ze...

Dinsdagochtend begint het echte werk!! Ik sta vroeg op en na het ontbijt stap ik om tien over acht op de boda boda. De man kent de weg niet en door het drukke, heftig ongestructureede verkeer duurt het iets langer. Ben net op tijd voor de bijbelles. Een geestelijke geeft uitleg over het verhaal van Johannes, vers 10. De meisjes hangen aan zijn lippen en een 'daycarer' die zelf ooit een zwanger tienermeisje was, verklapt me dat Jesus haar grootste fan is. De overgave en het vertrouwen die deze mensen laten zien, raken me wel. Ondanks dat ik niet op die manier gelovig ben, begrijp ik dat ze houvast en vertrouwen vinden in het geloof. De meisjes zijn zo jong.. zo klein en soms nog zo kinderlijk. Later op de ochtend bij het maken van kerstmiskaarten voor Thanksgivingday komen ze een beetje los... maar ze vertouwen me niet meteen hoor. Dat kost tijd, maar die heb ik ook. De juf heeft in de gaten dat ik goed kan tekenen en vraagt of ik al de kaarten wil opleuken. Dat doe ik dan ook. Drie meisjes hebben heerlijk gekookt en gezamenlijk eten we in de diningroom. Tijdens de rust maak ik kennis met andere vrijwilligers en de schoondochter van de directrice. Deze hippe mooie dame stelt zich aan me voor als Centre manager. Ze vraagt me of ik voor thanksgivingday een fotocollage wil maken. Ook denken we alvast na over wat mijn rol kan worden. In elk geval ga ik twee meisjes helpen met Engelse woordjes. Ze hebben een ontwikkelingsachterstand en spreken enkel Luganda.

Men vraagt wat ik doe, waar ik vandaan kom en met wie ik woon. Dus de foto's komen voor de dag en ze reageren allemaal mooi en liefdevol op de foto van Gurunath ' Ohh wat a big boy... Adoptie wordt in het uiterste geval ingezet, als een moeder niet voor haar kleintje kan zorgen. Ze doen er alles aan om moeder en kind samen te houden.

Het einde van de middag wordt gevuld met een dansje en een liedje voor Thanksgivingsday: een groot eerbetoon aan Wakisa Ministries. Oja... in het begin van de dag kregen de meisjes ook gymoefeningen, begeleid op trommell en gezang. Een mooi en vrolijk gezicht.

Ik ga ermee stoppen. Ik drink een lekker pilsje en ga zo slapen.... hoop dat het niet te lang is dit verhaal. het is lastig om het kort en krachtig te houden...

Liefs en dank voor de lieve berichtjes en reacties en donaties alvast. Ik ga met de coordinator bekijken hoe het besteed gaat worden. Xxx