En toen was het al weer woensdag.... en ik schrijf dit terwijl het al zondagavond bijna kwart voor negen 's avonds is. Maar hier op de compound (beveiligde en omheinde leefgemeenschap, waar ons huis staat) vindt een doopfeest plaats. De hele dag muziek (zeg maar herrie) de binnenplaats vol auto's en veel, heel veel vrolijk uitgedoste mensen. Ik zou toch precies moeten weten hoe woensdag is verlopen. Maar het lawaai maakt gek... iedereen in huis klaagt erover. Flarden herinner ik me nog wel van woensdag: de priester die voorleest en het geloof predikt, het jongste meisje met een buik zo rond als een voetbal. Ze heeft duidelijk een ontwikkelingsachterstand en een aardige duitse student vertelt me dat ze zwanger is gemaakt door haar opa. Het meisje lacht en spreekt enkel Luganda. Ze lijkt geen zorgen te dragen.... maar wel een kindje dat groeit in haar buik. In de kookplaats, naast de kolenkit op een stenen vuurplaats weet zij de weg als geen ander. Ze ziet er gelukkig uit. De meisjes koken zelf. Elke dag. Ze krijgen een paar keer per week kookles. Alles vindt in de buitenlucht plaats. Best schoon, maar wel primitief. Maar het eten is heerlijk... echt waar. Bananen gesmoord in bomenbladeren en bereid op traditioneel oegandese wijze, zijn om je vingers bij af te likken. Ook de posho (klonten maismeel met water), de bonensaus en de koolsalade smaken me goed. Het eten is wel steeds bijna hetzelfde. Ik schep ook mee op. De meisjes lopen dan langs een tafel waar grote bakken vol eten staan en wij (de aunty's) staan erachter. Het is wel even gek te ontdekken dat de meisjes knielen als ze iets vragen. Het is een gewoonte om dat te doen als je een ouder iemand iets vraagt.Ik heb de neiging om te zeggen: ' Och, dat hoeft niet hoor...' maar houd me maar in. Ik kom als enige elke dag laat thuis... na 5 uur. De meeste vrijwilligers stoppen eerder. Mijn programma loopt tot 5 uur. Even aankijken of het de moeite loont en het zin blijft hebben zo lang te blijven. De meiden in huis roepen: ' Hee, het is vrijwillig he... je mag eerder stoppen...' Als ik thuiskom zijn de boodschappen meestal al gedaan. Het is elke dag een uitdaging om iets te verzinnen voor het eten. We moeten het doen met tomaten, aardappelen, paprika, courgette, ei, ui en rijst. Vlees en vis zijn in de buurt niet te koop. Als we dat willen eten moeten we naar een shoppingmall in het centrum en daar is geen tijd voor. Het is om 7 uur pikkedonker. Donderdag heb ik het beter naar mijn zin als woensdag. Ik kan wat meer doen en de de meiden zijn energieker en blij. De directrice vraagt me hoe het gaat. Ik vertel haar dat ik graag individueel met de meisjes zou willen praten... en wil horen waar behoefte aan is. ' Oh, come with me, then we talk...' en ze loopt voor me uit naar haar kamer. ' Tell me...what do you want to do?'. Uit haar reactie blijkt dat ze mijn, met moeite in het engels geformuleerde cv en motivatie, niet heeft gelezen. Of onthouden... Ik vertel dat ik het leuk vind om te zingen, houd van muziek en dans en theater. En ze haakt hier enthousiast op in: ' Oh how nice... you can sing with the girls...." Ze vraagt me naar mijn motieven en ik ben me ervan bewust dat mijn aandeel voor de 6 weken dat ik er ben maar klein is en zeker niet grensverleggend. Maar waarden als hoop, vertrouwen en geloof in zichzelf doen het goed en ze knikt bevestigend. Ze veert op als ik vertel dat er gedoneerd is voor het project en er volgt een verlanglijstje, dat overigens bescheiden en redelijk klinkt. Rollen plastic rubber materiaal om de matrassen te beschermen bijvoorbeeld of blue tack om posters te kunnen hangen. Nieuwe afrikaanse trommels of een akoustische gitaar. " Oh, that would be nice..." Ik vind haar best leuk! Ik beloof mijn oren en ogen de kost te geven en veel te praten met de teachers en daycarers. En ' one of them' leidt me even rond in de slaapzaal om te kijken hoe het gesteld is met de matrassen en hoeveel materiaal er nodig is. Gelukkig is er in het doingooodhuis een fanatieke vrijwilliger die meteen in haar mobieltje klimt om het materiaal te achterhalen. Dat gaat goed komen. Schriftjes en gekleurde stiften en potloden zijn ook van hare welkom. Zelf bedenk ik dat individuele bakjes voor elk meisje in de klas ook niet verkeerd zouden zijn. Elke dag is het voor elk van hen een zoektocht om in de uitpuilende kasten hun schriftje te zoeken. Vrijdag hebben we met alle vrijwilligers van Doingoood een sportdag op een primaryschool, waar een aantal vrijwilligers werkzaam zijn. Het is zo leuk! We begeleiden oud Hollandse spelletjes en de kinderen zijn super enthousiast. Sometimes they are cheating en ze hebben nog meer lol als je laat blijken dat je dat door hebt en het spel meespeelt. De kinderen zijn over het algemeen heel aanhankelijk. Er was steeds een jongetje wat bij me terugkwam en steeds mijn haren glad streek. Haha.... Ze vroegen me mijn naam en zo ontstond het spelletje ' Annemarie koekoek' Geinig. De andere vrijwilligers wonen in een prachtig groene omgeving in een licht en ruim huis. Stiekem ben ik een beetje jaloers op zoveel licht en ruimte. En zoveel ruimte om te wandelen. Dat mis ik in Rubaga Kabuusu... daar is vooral veel verkeer en bestrating. Een brabants stel nodigt me uit om een kijkje te nemen in het Nafasihuis: een opvang voor babytjes die nog niet bij hun moeder of grootouders/familie kunnen wonen. Net nieuw opgeleverd. Als we binnenkomen is het half 5 en liggen de kinderen op bed. Dat is de gewoonte... Er zijn 2 jongetjes die al ouder zijn dan 2 jaar en zij zijn heel aanhankelijk. Willen beschermd en opgetild worden. Ik ben blij als het stel me uitbodigt om de volgende zaterdag op bezoek te komen in hun huis. Petra, mijn maatje in huis, wil wel mee. Nu al zin in. Na de sportdag eten we met alle vrijwillgers in een sjiek wokrestaurant. De sfeer is goed en voldaan rollen we laat op de avond in bed. De zaterdag gebruiken Petra en ik om wat markten te bezoeken, samen met Nikkie en Ruby. We raken hen al snel kwijt en we lopen rond het centrum om de stad wat te verkennen. Wat een Afrikaanse chaos: het verkeer, de boda boda's, de drukte en de koopwaar die werkelijk overal uitgestald ligt.... het komt erg op me af. Ik kan niet zo goed tegen de drukte..ben blij als we uiteindelijk bij cafe javas kunnen lunchen. Dat een koude smoothie en tostie op een kalme plek me zo gelukkig konden maken wist ik van te voren niet. Ik app wat op en neer met Gurunath en Frank en ben blij dat het ze goed gaat. Ook Noortje spreek ik nog even en het raakt me als ik hun stemmen hoor.... little sentimentie.... De dames in huis gaan uit en de achterblijvers drinken een pilsje op de patio. Vandaag een wandeling van ruim twee uur gemaakt in de buurt van ons huis. En later vertrekken we weer even naar Javas om nog eens te genieten van een lekkere lunch. Na wat kleine boodschappen en veel te kruidig eten (want weten wij hoeveel currykruiden we moeten gebruiken bij de rijst...) zit ik aan de thee. Veel thee... want ik heb dorst. Morgen weer vroeg dag... de muziek gaat gewoon door hier buiten... benieuwd of ik zal slapen... Dankjewel voor de berichtjes. Is echt heel leuk om te lezen!! Groetjes en tot schrijfs!