Als er iets als een rode draad door de hele week loopt dan is het wel: geduld! Of mijn ongeduld, om maar meteen heel duidelijk te zijn.

Het wachten in het ziekenhuis. 5 Meisjes krijgen een echo. We installeren ons om kwart voor tien, nadat we in een rijtje tussen het drukke verkeer door hebben gewurmd.

Zittend op een houten bank.. en wachtend. Ieder meisje heeft een schriftje, waar de midwife, aunty Maureen, alle persoonlijke gegevens vooraf al in genoteerd heeft. Alle uitslagen en behandelingen worden in dit schriftje opgetekend.

We zitten er al een uur... een oegandeze nette vrouw met lippenstift tegenover me heeft me al die tijd al bestudeerd. Totdat ze naast me komt zitten. ' Where are you from? And are'nt they very young? Are they pregnant?' Ik vertel wat over mezelf en mijn afkomst, maar besluit niet teveel over de meisjes te zeggen. Het is duidelijk dat de vrouw oordeelt over de meisjes, gezien haar minachtende blik die over de buiken glijdt. De meiesjes lokken het uit... benoemt ze terloops. Met een allervriendelijkste glimlach rond ik het gesprek af en breng ik het op een ander onderwerp. " You are very nice' zegt ze tot slot, maar ik voel dat er geen snars van meent. Zwangerschap bij tienermeisjes is een grote schande in de gemeenschap hier. Ondertussen is het wachten geblazen. De meisjes geven geen kick: ze slapen met hun hoofd tegen een koude stenen muur of geinen wat met elkaar. Het duurt tot een uur of twee voor de meisjes allemaal een echo hebben gehad en de uitslag bekend is. Gelukkig is alles goed en vertrekken we weer in lijn terug naar Wakisa.

Omdat er onverwachts 2 Australische vrijwilligers in het project arriveren, komt er helemaal niks van mijn engels lesje. I have to wait, zegt de engelse juf. De avond van te voren had ik in alle ijver het begin van het Engelse ABC voorbereid compleet met tekeningen en oefeningen om te schrijven. Next week, belooft ze me, maar ik moet het nog zien. Alles staat in het teken van de open dag op 10 december. Dus zijn we volop aan het knutselen: kettingen van opgerold papier en kerstkaarten. Ook werk ik nog aan fotocollages. Blij dat ik iets kan doen.

Mijn voornemen om een les te verzorgen waarin de meisjes een rompertje kunnen versieren wordt in overweging genomen. Ik hoor ervan terug.... nog even wachten tot volgende week denk ik.

Deze week heb ik 2 keer een gesprek aangevraagd bij de directrice, aunty Vivian. Ze begrijpt mijn vraag om uitdaging en werkzaamheden. ' I understand... I need challenge too!"

Ze zorgt dat ik samen met de duitse student interviews mag afnemen van meisjes die in Wakisa hebben gewoond. Ik ben er blij mee en het is leuk om met Annika en aunty Rachel op pad te gaan. Ook op secundairyschool waar de meisjes verblijven, speelt het wachten parten: de meisjes zijn shy.. het duurt lang voor ze een antwoord geformuleerd hebben. Sommigen zijn niet goed in staat in het engels te antwoorden. Gelukkig is Rachel erbij om te vertalen, if nessecary. We zouden 18 meisjes interviewen; het zijn er 10 geworden.Ondanks dat in mijn optiek de meisjes een sociaal correct antwoord geven op de maar liefts 56 follow up vragen, is duidelijk dat Wakisa Ministries veel betekent voor de meisjes. De skills die ze geleerd hebben, de mogelijkheden en sponsoring die ze krijgen om verder te studeren, de opvang in eerste instantie: het helpt hen een goede toekomst op te bouwen. Ik kijk ernaar uit om nog een keer op pad te gaan voor de interviews. Voelt zinvol!

Later in de week ga ik met de midwife en 6 meisjes naar een ander ziekenhuis, betaald door het Government. En dat is te merken. Ik schat zo'n 200 wachtenden zitten op plastic stoeltjes in een grote wachtruimte. Het is de bedoeling dat de meisjes vaccinaties, algemeen onderzoek en palpation krijgen. We arriveren om half tien met de taxi. Tegen half 12 worden de meisjes opgeroepen voor pols- en bloeddrukcontrole. Dan vernemen we dat er een staffmeeting is. Om 2 uur (!) wordt de draad weer opgepikt. En.... niemand geeft een kick. Om het wachten door te komen, probeer ik een systeem te ontdekken en die is er ook wel...geloof ik. In elk geval vindt alles gefaseerd plaats en lopen er continue medewerkers af en aan tussen de drommen wachtenden.

Ondertussen ligt er al anderhalf uur een zwaar gewonde man op de vloer te wachten op eerste hulp. Hij is er slecht aan toe. Zijn vrouw is bij hem... Gelukkig zie ik dat 2 broeders hem een rolstoel in hijsen en weg brengen. Ik hoop dat hij het redt.

Het is mooi te horen dat de behandelingen en onderzoeken die de meisjes in hun pregnancy ontvangen geheel door de ziekenhuizen wordt vergoed. Gezien alle krantenartikelen en verhalen die ik hoor, blijkt dat de directrice veel werk verzet en goede contacten heeft. Da's mooi en nodig!

Over geduld gesproken: ik had net een heel uitgebreid verslag geschreven...weg! Gewoon weg...

Dus ben maar opnieuw begonnen met schrijven. Nu met iets meer haast. Voor de lezer misschien wel fijn om niet zoveel te hoeven scrollen.

Na een vermoeiende lange week (van 8 tot half 6 op pad) ben ik blij dat het weekend in het teken staat van lekker wandelen. Samen met een huisgenoot zijn we op de bodaboda naar het andere Doingoodhuis net buiten Kampala gereden. We hebben de omgeving verkend en het blijkt dat we hier veel vrienden hebben rondlopen: Hee mzungu, my friend, how are you;)

Nu is het zondag en schrijf ik mijn verslagje voor de 2e keer... en omdat wifi en bluetooth wel eens uitvallen heeft dat nogal wat voeten in de aarde. Dus gauw opslaan voordat het weer foetsie is!

De appjes die ik af en toe krijg doen me echt goed. De flauwekul, de lieve reacties en natuurlijk ook de reacties op de reislog: ik ben er echt heel blij mee. Doen goed!!! Thnxxx