Oeganda wordt de parel van Afrika genoemd. Nu weet ik waarom!

Gisterenavond zijn we met 6 vrijwilligers teruggekeerd van een safari in Queen Elizabeth Park. De rijkdom van flora en fauna te zien en de prachtige landschappen op de reis ernaar toe en terug, staan in schril contrast met de verkeerschaos en rommelige bebouwing van kampala.

Een verademing.... na een volle 'werkweek'.

De week begint weer op maandag. Na het zingen met de djembe, het bijbelverhaal, de ochtendgymnastiek, het theedrinken, het werken in de moestuin, koken en engelse les... hoor ik eindelijk van aunty Faith dat ik kan beginnen met de engelse les voor de twee meisjes Phina en Daisy. Ik haal de schriftjes voor de dag, geef beiden een potlood en ze beginnen ijverig, nee gretig zelfs, te schrijven. De A van apple... de B van ball, de C van car. Per letter en woord twee pagina's om te oefenen. Ze doen het goed en het maakt blij. Phina is net wat sneller van begrip en uitvoering... maar het gaat aardig gelijk op. Ik laat ze de woorden herhalen in het engels ... ze glimlachen voorzichtig, maar al gauw van oor tot oor. Ik heb twee dagen later pas in de gaten hoe belangrijk het schrijven voor de meisjes is. Ze hebben me inmiddels al twee keer gevraagd nieuwe woorden en tekeningen te maken. De schriftjes worden bewaard in plastic tasjes met ander persoonlijke eigendommen. Mooi!

Op een warme dinsdagmorgen om half negen, als net de prediker het woord van Lucas verkondigt, komt plots aunty Vivian de directrice, de klas binnen. " I need 9 girls.... 7 months pregnant. They have to go to The Albert Cook Hospital...." Ze plukt kordaat en beslist 9 meisjes uit de klas en legt uit wat de bedoeling is. 18 Sudanese studenten, die in Oeganda worden opgeleid tot een soort medische praktijkondersteuners, hebben praktijkexamen. En de meisjes zijn het ' instrument'. Ik vraag me meteen af hoe dit gebeuren in Nederland zou worden ontvangen. Vermoed verder dat het misschien wel ' part of the deal' is, omdat de meisjes gratis medische hulp en behandeling krijgen. Maar dat is mijn invulling en misschien niet terecht.

' Aunty Annemarie, do you want to go with them?'

' Ofcourse I will...' en een kwartier later zit ik met 9 fors zwangere meisjes in de taxi naar het ziekenhuis. De meisjes giechelen en zijn meer uitgelaten. Ze lijken het te zien als een welkome uitstap... maar het is ook spannend want ze hebben geen idee wat hen te wachten staat. En ik ook niet, by the way...

Maar alles blijkt goed geregeld. We worden warm onthaald door een Indiase docent. Ze stelt de meisjes op hun gemak, ze geeft mij uitleg en laat me in een korte rondleiding nog iets van het ziekenhuis zien. De jonge Sudanese studenten worden voorgesteld, terwijl ze zenuwachtig op een bankje buiten zitten. Ze hebben allemaal een witte doktersjas aan, dragen een stethoscoop + centimeter om hun hals en wachten geduldig op de oproep voor het examen.

Victoria neemt me onverwachts bij de hand. ' Aunty Annemarie, my cousin works here... I like to see her.' Ik vraag haar welk department ze werkt, maar dat weet Victoria niet. Ook de achternaam van haar nicht kent ze niet. Maar ze is zo vol verwacting dat ik met haar, vlak voor de examens beginnen, nog even verschillende afdelingen afga en hier en daar informeer naar Ruth. ' Ruth...? Ruth who...." Het levert niks op natuurlijk, maar helaas.

D

e examens beginnen. Ieder meisje krijgt een plaats aangewezen in de donkere, kale ruimte. Er staat voor de studenten ook een stoel. De studenten ontvangen uitleg van Charliny, de Indiase docent en krijgen een vragenlijst. Ze moeten uiteindelijk de date of delivery bepalen en uitrekenen en uitwerken of de meisjes ' op schema' zijn. Er hangt een groot wit doek, waarachter onderzoek wordt gedaan. (blijkt achteraf meten van de buik en palpation te zijn)

Het wordt een lange zit. Ondanks de thee, de lekkere Indiase cake, een leuk gesprek met een andere academische docent uit India (Oh, you know India??? You know Mumbay... en ze vraagt me de groeten te doen aan Gurunath... hihi) en het aanschouwen van het Oegandese praktijkexamen. De jongens zijn gespannen, ze rekenen met hun vingers de maanden en de dagen, nadat ze vooraf de voorgeschiedenis hebben genoteerd. Overigens wist geen enkel meisje wanneer ze haar laatste periode had gehad. Dus had de Indiase docente zelf maar vooraf een indicatie genoteerd op het examenblad.

Achteraf verklapt de docent dat er maar 2 studenten het examen er echt goed vanaf gebracht hadden. Met name het onderzoek was stuntelig en onhandig verlopen, grinnikt ze na afloop.

De meisjes kakken in na 4 uur zitten. Gelukkig is het zo voorbij en krijgen we via het ziekenhuis een lekkere lunch aangeboden (is rijst, posho, beans and beef). De meisjes kiezen fanta en sprite bij de lunch. Genieten geblazen!

Op de terugrit naar huis vertellen ze dat ze nog wel een keer zo'n uitstap willen. Ze zien dit blijkbaar anders dan ik. Ze hebben er geen last van ondervonden, verzekeren ze me stuk voor stuk. Behalve het onderzoek achter het laken was minder....zei 1 meisje. De rest blijft zwijgen.

Woensdag wordt een lange lange hete dag... de meisjes repeteren onder leiding van aunty Winnie een toneelstuk voor de open dag op zaterdag 10 december. Ze hebben er helemaal geen zin in. Het wordt niks. Niemand is vooruit te branden, behalve de meisjes met de engelse woordjes schrijven ijverig door....tussen de bedrijven.

In de avond nemen we afscheid van twee vrijwilligers uit het andere Doningooodhuis. Een leuke avond, al duurt het wachten op het eten wel lang. Maar het begint te wennen ;)

Omdat ik me donderdag een beetje moe en niet lekker voel (stomach troubles), besluit ik thuis te blijven. Ik licht Wakisa in en na een halve dag voel ik me beter. Nikkie, een andere vrijwillger hier vraagt me of ik meega zwemmen met de disabled kinderen van haar project. Ik heb er meteen zin in, dus spring op de boda boda. Als ik aankom op kampalaschool, word ik verwelkomd door Nikkie + Joseph, de fysiotherapeut daar. En de kinderen begroeten me vrij en blij... het is zo'n groot verschil met de bedeesdheid van de wakisameisjes, dat het me plots doet beseffen hoe erg ik de blijdschap daar mis. Veel kinderen in Kampalaschool zijn heel ernstig gehandicapt, maar stralen wel. Als de bus wegrijdt, worden we uitgezwaaid door horden kinderen langs het ijzeren hek. Het zwemmen is voor mij echt een uitje en ik geniet. Ik geniet er echt van!

En de volgende dag gaan we op safari!!!! Ik zal jullie de superlatieven besparen, maar het is... wauw! Achter mijn zonnebril pink ik af en toe een traantje weg, zo overweldigend mooi om de dieren in het wild te zien... de buffalo's, de olifanten, krokodillen en hippo's. Helaas geen leeuw gezien, maar zoveel kleurrijke vogels en twee chimpansees. De zon schijnend over de Nijl... Queen Elizabeth park is niet voor niets het meest bekende nationale park.

We bezoeken nog kraters en zoutmeren, zien een meer vol flamingo's en laten ons heerlijk langs al het moois rijden door de aardige driver.

Niks te mopperen! (we hebben overigens niks gemerkt van onrust n.a.v. opgepakte rebellenleider vorige week in Kasese. Wel is er veel politiecontrole bij ingang of park. Maar dat zie je in kampala ook)

Een nieuwe week kan weer beginnen!

Veel liefs en thnxx again voor de lieve reacties en appjes... xxx