The open day....finally....

De hele week staat in het teken van de open dag. Op zaterdag 10 december zal Wakisa Ministries feest vieren. Zij bestaat dan elf jaar. Wakisa is een Oegandees woord en betekent: Blessed. Aunty Vivian vertelt die week dat zij die naam heeft gekregen bij haar geboorte. Hoewel haar geboorte niet van een leien dakje ging en haar moeder haar nog lang herinnerde aan dit feit, kreeg ze wel deze naam.

De directrice heeft in haar beginjaren als social worker gewerkt in een hospital met jonge moeders. Er was een jong meisje, verstoten door haar familie, die bij de bevalling stierf. Dit voorval greep de jonge Vivian zo stevig aan dat het haar niet los liet. Later in haar loopbaan kwam ze per toeval in contact met de moeder van de overleden tienermoeder. Toen de moeder de naam van dit meisje benoemde, zag Vivian dit als een ' sign from God almighty' en wist zij wat haar taak zou zijn in haar loopbaan en verdere leven. Zij is gezegend met een heldere blik en een sterke visie. In combinatie met haar sprankelende en innemende persoonlijkheid en scherpe neus voor zaken en netwerken heeft ze Wakisa gemaakt tot wat het nu is.

Enfin... langzamerhand wordt de klas en het gebouw omgetoverd tot tentoonstelling en hangen her en der papers vol foto's van oud Wakisa meisjes en hun babietjes aan de muren. (ja ja... door mij gefabriceerd;) En dat brengt me nu op het heugelijke feit te vermelden dat er inmiddels 2 jongetjes (Daniël en Timothy) en 1 (Jelijah dacht ik) meisje zijn geboren. Alle kinderen zijn in het ziekenhuis ter wereld gebracht. Twee van de drie meisjes blijven nog een week in Wakisa en keren daarna met baby naar relatives. (meestal moeder of aunty) Een van de twee meisjes huilt zo hartverscheurend bij het afscheid, dat iedereen tot tranen geroerd is. De ' shelter and care' van Wakisa te moeten missen grijpt haar zo aan dat ze alle aunties omhelst en blijft huilen. En ik doe mee...

De moeder van het meisje is te beperkt in haar vermogens om haar dochter op te voeden. Het is het tienermeisje met de tevreden glimlach... een van de meisjes van de Engelse les.... zo handig in koken en wassen. Ik vergezel midwife Maureen naar Sunaya Babies Home om te vragen of het babietje, na de bevalling met een keizersnee, zo snel mogelijk daar opgevangen kan worden. Men wil voorkomen dat de moeder zich hecht aan haar meisje.. dus snel handelen is geboden. De hoop is dat het kindje tezijnertijd nog door releatives opgevangen kan worden. Die hoop is klein, want er zit een smet op het verhaal en de familie... het tienermeisje is niet zwanger geworden op een gezonde en liefdevolle manier... Het raakt.

Halverwege de week arriveert er een bus vol Australiërs op de binnenplaats. Zij komen de meiden een onvergetelijke dag bezorgen. Tien vrouwen die een rondreis langs allerlei sociale - vooral christelijke- projecten maken, vertellen hun persoonlijke verhaal. Vooraf heeft aunty Vivian in de vroege ochtend om kwart over acht de aunties en de meisjes verzocht om vooral Oegandese liedjes en dansjes te tonen aan de Australiers. ' They like that...' En zo gaat het ook en dus dansen en zingen ze luidkeels in kring de liedjes. En ik doe fönetisch mee en probeer iets of wat van de Afrikaanse souplesse uit te stralen. De meiden lachen me uit... ofcourse! Later op de middag krijgen de meisjes uitleg over menstruatie en krijgen ze ieder een pakket met stoffen maandverband, zeep en onderbroeken aangeboden. Als klap op de vuurpijl krijgen ze tassen vol bh's... er wordt gepast en gegiecheld... open en bloot. De meiden zijn blij.

Ik vergeet veel te vertellen... over de leuke maar vooral aandoenlijke gesprekken met de staff, tussen de drukke bedrijven door. Ze willen zo graag een blanke man trouwen en naar Europa verhuizen. 'Zullen we mail uit wisselen? Mag ik je nummer?' Hun dromen geven glans aan het dagelijkse bestaan. Ze hebben allen goed gestudeerd en willen loyer of doctor worden of veel gaan betekenen in de financiële wereld. Maar Oeganda is nog niet zover. En zo leggen zij hun vertrouwen in God's hand, vertellen ze me keer op keer.

En dan is het eindelijk zaterdag. Ik arriveer om 8 uur.... en de meisjes begroeten me vrij en blij. Ik leg samen met de anderen de laatste hand aan de versieringen.. en er klappen al veel ballonnen. Ik ben bang dat het de mijne zijn, want ik heb ze volgens de meisjes veel te hard opgeblazen.

Vanaf 10 uur druppelen de bezoekers binnen. Eigenlijk zou de Bisschop de kerkdienst, die vooraf gaat aan het programma, leiden maar zijn zoon is overleden. Dus komt er een belangrijke priester uit Kampala, vergezeld door twee andere hoogwaardigheidsbekleders uit de christelijke kerk. Het wordt een lange zit.. met veel liederen en preken, speeches van belangrijke sponsoren. Blij dat ook Frank en Maartje, coördinators van Doingoood aanwezig zijn.

Ik ben het meest wakker bij de speech van Aunty Vivian: zij verstaat de kunst om mensen aan zich te binden en vertelt haar bevlogen verhaal. Al met al komt het erop neer dat er geld nodig is voor good care, maar vooral voor studying. De meisjes kunnen pas echt een goed bestaan opbouwen als zij kunnen studeren. En dat willen ze ook bijna allemaal. Wakisa gunt ze die kans. Ook is er geld nodig voor een birthhome. Een extra huis met verdiepingen om ook de geboortes te kunnen begeleiden en de babietjes op te vangen.

De meisjes laten hun toneelkunsten zien, zeggen de Wakisa poem op en Daisy gaat ervan uit dat zij haar Engelse ABC ten gehore mag brengen. We hebben immers de hele week geoefend en Aunty Vivian heeft ten overstaan van de hele klas het verzoek gedaan. Vol trots en discipline oefent ze. Maar tijdens de Open dag is geen ruimte meer voor Daisy... het lijkt haar niet te deren als ik check hoe ze dit vindt. Ze heeft de baby van een oud Wakisameisje onder haar hoede en is gelukkig. Het eten van de catering is heerlijk, al vindt de kookjuf het veel te vet en te weinig smaakvol. De dag is een succes... veel publiek in vol ornaat en veel plezier. Mooi om mee te maken.

Op zondag gaan we met drie-en een boda bodatour in Kampala maken. (De belangrijkste bodaman is erg in trek bij de jonge dames hier;)

We bezoeken alle highlights en zien o.a. ook het paleis van de koning. (er zijn 4 koningen in Oeganda) Ernaast liggen de bunkers en kamers waarin Idi Amin duizenden mensen heeft omgebracht. Een gruwelijk verhaal. Verder zien we de bahaitempel, een aantal mooie kerken, een groot en groen Park + een prachtig meer: Kabaka's lake. Tussendoor eten we een Oegandees gerecht met posho en Matooke (gesmoorde banaan) en lopen we Owinomarket binnen. Daar horen we dat Mzungu, als het door volwassenen wordt gebruikt, als scheldwoord is bedoeld. Behalve als my friend erachter aan komt. Het gebeurt vaak... allebei. De meeste Oegandesen zijn friendly and politely.

Gisteren heb ik alvast mijn evaluatie gehad met Frank en Aunty Vivian. ' She is involved with everything and everybody..', begint ze haar verhaal over mij. Ik mag meer dan tevreden zijn met hoe het gaat en de kansen die ik krijg.

We bespreken wat ik met het donatiegeld ga doen: het worden matrasbescherming, djembe's en spullen voor in de klas: schriften, potloden, papier etc. " You can use my driver... and go for shopping if you like.' Aunty Vivian is blij en bedankt me alvast voor alles wat ik gedaan heb.

Nou... nu ben ik wel een beetje gaar van het schrijven... met regelmaat valt bluetooth uit of valt het scherm uit en ben ik tekst kwijt. Gelukkig vandaag regelmatig tekst opgeslagen. Mijn batterij van de tablet is bijna leeg: so I quit. heb trouwens gemerkt dat ik in het engels tel, toen ik gisteren de inventaris van de giftshop aan het 'counten' was.... geinig he.

Dank weer natuurlijk voor alle berichtjes, appjes en flauwekul en liefs uit Oeganda!

Xxx