Tijd is een moeilijk te bevatten iets, hier in Oeganda. Het leven gaat hier in een veel rustiger tempo dan in Nederland. En toch vliegt het. Het heeft me moeite gekost me aan te passen aan het Afrikaanse ritme. De mensen lopen hier letterlijk ook niet zo snel als wij... ze slenteren.

Dat komt me deze week eigenlijk wel goed uit. Maandagmorgen na het zingen en het bijbellezen, struikel ik. Ik wil een bal vangen, want ons team staat fors achter met het balspel. Sh*t.... daar ga ik. Aunty Annieka helpt me mee omhoog. 'I 'm sorry aunty', roept de een na de ander. Ik zie dat het menens is. Mijn linkerenkel wordt meteen dik aan de buitenkant. Midwife Maureen laat er immediately haar massagekunsten op los, maar voor ze wil starten hink ik naar de keuken om ijs te zoeken. Vriezer kapot... koelkast doet het niet. Dus leg ik mijn enkel onder de kraan. Er komen druppels lauw water uit. Maureen zoekt een zalf in haar apothekerskast en begint te wrijven. Er zitten zo' n 10 meisjes om ons heen te kijken wat er gebeurt. Duitse Annieka kijkt me aan met een blik van stoppen! en dat vind ik een goed idee. Ik heb een ijscompres nodig. En dus stap ik met moeite op een boda boda om naar huis te gaan. In onze vriezer ligt een pak sperziebonen die ik die dag een keer of 6 in een theedoek wikkel en op mijn enkel leg. De zwelling neemt nog niet af. Kussen onder mijn matras, zwachtel om de rest van de week en veel met mijn been omhoog. Zoetjesaan gaat het beter...

De week ervoor heb ik nog veel momenten in wachtende positie doorgebracht: wachtend weer in het staatsziekenhuis, voor algemeen onderzoek en inentingen. Met Daisy in de wachtruimte onder de overkapping buiten. Haar linkeroor is ontstoken en de dokter wil haar nog eens zien. Het duurt uren. Daisy is moe, dus biedt ik haar mijn vestje aan om te liggen in het gras. We hebben veel bekijks. Tot er een vrouw naar me toekomt en zegt dat de jurk van Daisy te kort is om te liggen. Shame on you....

Wachtend in de auto van de driver. Aunty Rachel en uncle Laurence helpen me met het kopen van de djembé's, de akoestische gitaar met hoes, matrasbescherming. Zij weten de prijzen en onderhandelen om er het beste uit te halen. En dat lukt. Omdat het verkeer weer vastloopt besluit ik mangojuice te halen voor ons 3-en en de verkoopster vraagt me 15000 shilling. Ik vertrouw het niet, dus haal Rachel erbij. En ja hoor... ik word weer geflest. Ze kosten maar 2000 each.

De director is blij met de ingekochte spullen. De meisjes en teacher Faith gaan ermee op de foto. Wel lachen, meisjes.. vraagt aunty Vivian!

Even tussendoor: ik kom in een supermarkt een verkoopster tegen die zegt:' Hello miss. I know you... I saw you in hospital a few weeks ago. You were there with the pregnant girls..isn't it?' Het was de bekakte vrouw met de lippenstift die zo minachtend over de meisjes deed. Very friendly... too much als je het mij vraagt, maar grappig om herkend te worden in een vreemde supermarkt.

Ik spring van de hak op de tak... maar tijd doet doet zijn werk en mijn geheugen niet. Moet echt graven... oja... de rompertjes. Ik had 25 romperjes meegenomen en gekleurde textielstiften. Met zelfgemaakte sjablonen hebben de meiden echt met enthousiasme hun rompertje versierd. En bijna alle meiden schrijven 'I love my baby' bij de tekeningen. Genieten om ze zo blij te zien. Dat is niet altijd... het zijn ondertussen ook pubers en ze moeten nogal in het gareel lopen. Als er weer eens een bus ' weldoeners' langskomt bijvoorbeeld. Dit keer zijn het advocaten in een snelle grijze bus, vol met suiker, meel, toiletpapier en pampers. Hartsikke mooi, maar voordat er wordt gedeeld worden de meiden weer geacht zich voor te stellen, met naam, woonplaats, leeftijd en maanden van zwangerschap. Voelt altijd een beetje gênant. Ik moet trouwens zelf ook 'opzitten en pootjes geven'. Goodmorning... I am very pleased to meet you. My name is aunty Annemarie and I am a dutch volunteer. . enzovoort. Ik neem het er maar bij ;)

Time flies (ondanks de soms tergende traagheid) zo zeer dat ik vergeet wat ik meemaak. Uhm.. o ja het afscheid: ik mag zelf niks doen... ja, been omhoog en de receptie bemannen omdat er niemand voorhanden is. Het duurt een uur langer voor de klas gereed is voor mijn farewell. Het is mooi. Ik schiet vol van de lieve woorden van de aunties en sommige meisjes. De meeste doen gewoon hun plicht en besluiten met blessings from the Lord.

We hebben ook 2 keer gedanst op 'I know who I am' van Sinach Joseph. My favorite songhere.Echt de eerste keer dat ik de meiden zo uitgelaten zie. Ze dansen Oegandees... De jongste van het stel danst het soepelst en grappig. De meiden schateren.

Och ja... ook nog een mooie dansvoorstelling in het National Theater gezien van artiesten die de meiden in ons huis hebben ontmoet. Echt zo gaaf...mengeling van westerse en Oegandese dans en muziek. En ondertussen zijn we nog maar met 4 vrijwilligers hier... de rest is al naar huis.

Ik ga afronden... mijn tablet piept... de bluetooth weigert weer dus doe moeilijk op het digitale toetsenbord. Voordat ik alles kwijt ben...brei ik er een eindje aan. Dit was mijn laatste verslag... aan alles komt een eind. Het leek een zee van tijd.... maar het vliegt. Time flies when you're having fun.

Thnx voor de support... oh voor de degene die gedoneerd hebben: de muren zijn ook nog geverfd en er zijn nieuwe bezems gekocht van het restbedrag.

Tot gauw, zin in! xxx