Time flies!

Tijd is een moeilijk te bevatten iets, hier in Oeganda. Het leven gaat hier in een veel rustiger tempo dan in Nederland. En toch vliegt het. Het heeft me moeite gekost me aan te passen aan het Afrikaanse ritme. De mensen lopen hier letterlijk ook niet zo snel als wij... ze slenteren.

Dat komt me deze week eigenlijk wel goed uit. Maandagmorgen na het zingen en het bijbellezen, struikel ik. Ik wil een bal vangen, want ons team staat fors achter met het balspel. Sh*t.... daar ga ik. Aunty Annieka helpt me mee omhoog. 'I 'm sorry aunty', roept de een na de ander. Ik zie dat het menens is. Mijn linkerenkel wordt meteen dik aan de buitenkant. Midwife Maureen laat er immediately haar massagekunsten op los, maar voor ze wil starten hink ik naar de keuken om ijs te zoeken. Vriezer kapot... koelkast doet het niet. Dus leg ik mijn enkel onder de kraan. Er komen druppels lauw water uit. Maureen zoekt een zalf in haar apothekerskast en begint te wrijven. Er zitten zo' n 10 meisjes om ons heen te kijken wat er gebeurt. Duitse Annieka kijkt me aan met een blik van stoppen! en dat vind ik een goed idee. Ik heb een ijscompres nodig. En dus stap ik met moeite op een boda boda om naar huis te gaan. In onze vriezer ligt een pak sperziebonen die ik die dag een keer of 6 in een theedoek wikkel en op mijn enkel leg. De zwelling neemt nog niet af. Kussen onder mijn matras, zwachtel om de rest van de week en veel met mijn been omhoog. Zoetjesaan gaat het beter...

De week ervoor heb ik nog veel momenten in wachtende positie doorgebracht: wachtend weer in het staatsziekenhuis, voor algemeen onderzoek en inentingen. Met Daisy in de wachtruimte onder de overkapping buiten. Haar linkeroor is ontstoken en de dokter wil haar nog eens zien. Het duurt uren. Daisy is moe, dus biedt ik haar mijn vestje aan om te liggen in het gras. We hebben veel bekijks. Tot er een vrouw naar me toekomt en zegt dat de jurk van Daisy te kort is om te liggen. Shame on you....

Wachtend in de auto van de driver. Aunty Rachel en uncle Laurence helpen me met het kopen van de djembé's, de akoestische gitaar met hoes, matrasbescherming. Zij weten de prijzen en onderhandelen om er het beste uit te halen. En dat lukt. Omdat het verkeer weer vastloopt besluit ik mangojuice te halen voor ons 3-en en de verkoopster vraagt me 15000 shilling. Ik vertrouw het niet, dus haal Rachel erbij. En ja hoor... ik word weer geflest. Ze kosten maar 2000 each.

De director is blij met de ingekochte spullen. De meisjes en teacher Faith gaan ermee op de foto. Wel lachen, meisjes.. vraagt aunty Vivian!

Even tussendoor: ik kom in een supermarkt een verkoopster tegen die zegt:' Hello miss. I know you... I saw you in hospital a few weeks ago. You were there with the pregnant girls..isn't it?' Het was de bekakte vrouw met de lippenstift die zo minachtend over de meisjes deed. Very friendly... too much als je het mij vraagt, maar grappig om herkend te worden in een vreemde supermarkt.

Ik spring van de hak op de tak... maar tijd doet doet zijn werk en mijn geheugen niet. Moet echt graven... oja... de rompertjes. Ik had 25 romperjes meegenomen en gekleurde textielstiften. Met zelfgemaakte sjablonen hebben de meiden echt met enthousiasme hun rompertje versierd. En bijna alle meiden schrijven 'I love my baby' bij de tekeningen. Genieten om ze zo blij te zien. Dat is niet altijd... het zijn ondertussen ook pubers en ze moeten nogal in het gareel lopen. Als er weer eens een bus ' weldoeners' langskomt bijvoorbeeld. Dit keer zijn het advocaten in een snelle grijze bus, vol met suiker, meel, toiletpapier en pampers. Hartsikke mooi, maar voordat er wordt gedeeld worden de meiden weer geacht zich voor te stellen, met naam, woonplaats, leeftijd en maanden van zwangerschap. Voelt altijd een beetje gênant. Ik moet trouwens zelf ook 'opzitten en pootjes geven'. Goodmorning... I am very pleased to meet you. My name is aunty Annemarie and I am a dutch volunteer. . enzovoort. Ik neem het er maar bij ;)

Time flies (ondanks de soms tergende traagheid) zo zeer dat ik vergeet wat ik meemaak. Uhm.. o ja het afscheid: ik mag zelf niks doen... ja, been omhoog en de receptie bemannen omdat er niemand voorhanden is. Het duurt een uur langer voor de klas gereed is voor mijn farewell. Het is mooi. Ik schiet vol van de lieve woorden van de aunties en sommige meisjes. De meeste doen gewoon hun plicht en besluiten met blessings from the Lord.

We hebben ook 2 keer gedanst op 'I know who I am' van Sinach Joseph. My favorite songhere.Echt de eerste keer dat ik de meiden zo uitgelaten zie. Ze dansen Oegandees... De jongste van het stel danst het soepelst en grappig. De meiden schateren.

Och ja... ook nog een mooie dansvoorstelling in het National Theater gezien van artiesten die de meiden in ons huis hebben ontmoet. Echt zo gaaf...mengeling van westerse en Oegandese dans en muziek. En ondertussen zijn we nog maar met 4 vrijwilligers hier... de rest is al naar huis.

Ik ga afronden... mijn tablet piept... de bluetooth weigert weer dus doe moeilijk op het digitale toetsenbord. Voordat ik alles kwijt ben...brei ik er een eindje aan. Dit was mijn laatste verslag... aan alles komt een eind. Het leek een zee van tijd.... maar het vliegt. Time flies when you're having fun.

Thnx voor de support... oh voor de degene die gedoneerd hebben: de muren zijn ook nog geverfd en er zijn nieuwe bezems gekocht van het restbedrag.

Tot gauw, zin in! xxx

The open day

The open day....finally....

De hele week staat in het teken van de open dag. Op zaterdag 10 december zal Wakisa Ministries feest vieren. Zij bestaat dan elf jaar. Wakisa is een Oegandees woord en betekent: Blessed. Aunty Vivian vertelt die week dat zij die naam heeft gekregen bij haar geboorte. Hoewel haar geboorte niet van een leien dakje ging en haar moeder haar nog lang herinnerde aan dit feit, kreeg ze wel deze naam.

De directrice heeft in haar beginjaren als social worker gewerkt in een hospital met jonge moeders. Er was een jong meisje, verstoten door haar familie, die bij de bevalling stierf. Dit voorval greep de jonge Vivian zo stevig aan dat het haar niet los liet. Later in haar loopbaan kwam ze per toeval in contact met de moeder van de overleden tienermoeder. Toen de moeder de naam van dit meisje benoemde, zag Vivian dit als een ' sign from God almighty' en wist zij wat haar taak zou zijn in haar loopbaan en verdere leven. Zij is gezegend met een heldere blik en een sterke visie. In combinatie met haar sprankelende en innemende persoonlijkheid en scherpe neus voor zaken en netwerken heeft ze Wakisa gemaakt tot wat het nu is.

Enfin... langzamerhand wordt de klas en het gebouw omgetoverd tot tentoonstelling en hangen her en der papers vol foto's van oud Wakisa meisjes en hun babietjes aan de muren. (ja ja... door mij gefabriceerd;) En dat brengt me nu op het heugelijke feit te vermelden dat er inmiddels 2 jongetjes (Daniël en Timothy) en 1 (Jelijah dacht ik) meisje zijn geboren. Alle kinderen zijn in het ziekenhuis ter wereld gebracht. Twee van de drie meisjes blijven nog een week in Wakisa en keren daarna met baby naar relatives. (meestal moeder of aunty) Een van de twee meisjes huilt zo hartverscheurend bij het afscheid, dat iedereen tot tranen geroerd is. De ' shelter and care' van Wakisa te moeten missen grijpt haar zo aan dat ze alle aunties omhelst en blijft huilen. En ik doe mee...

De moeder van het meisje is te beperkt in haar vermogens om haar dochter op te voeden. Het is het tienermeisje met de tevreden glimlach... een van de meisjes van de Engelse les.... zo handig in koken en wassen. Ik vergezel midwife Maureen naar Sunaya Babies Home om te vragen of het babietje, na de bevalling met een keizersnee, zo snel mogelijk daar opgevangen kan worden. Men wil voorkomen dat de moeder zich hecht aan haar meisje.. dus snel handelen is geboden. De hoop is dat het kindje tezijnertijd nog door releatives opgevangen kan worden. Die hoop is klein, want er zit een smet op het verhaal en de familie... het tienermeisje is niet zwanger geworden op een gezonde en liefdevolle manier... Het raakt.

Halverwege de week arriveert er een bus vol Australiërs op de binnenplaats. Zij komen de meiden een onvergetelijke dag bezorgen. Tien vrouwen die een rondreis langs allerlei sociale - vooral christelijke- projecten maken, vertellen hun persoonlijke verhaal. Vooraf heeft aunty Vivian in de vroege ochtend om kwart over acht de aunties en de meisjes verzocht om vooral Oegandese liedjes en dansjes te tonen aan de Australiers. ' They like that...' En zo gaat het ook en dus dansen en zingen ze luidkeels in kring de liedjes. En ik doe fönetisch mee en probeer iets of wat van de Afrikaanse souplesse uit te stralen. De meiden lachen me uit... ofcourse! Later op de middag krijgen de meisjes uitleg over menstruatie en krijgen ze ieder een pakket met stoffen maandverband, zeep en onderbroeken aangeboden. Als klap op de vuurpijl krijgen ze tassen vol bh's... er wordt gepast en gegiecheld... open en bloot. De meiden zijn blij.

Ik vergeet veel te vertellen... over de leuke maar vooral aandoenlijke gesprekken met de staff, tussen de drukke bedrijven door. Ze willen zo graag een blanke man trouwen en naar Europa verhuizen. 'Zullen we mail uit wisselen? Mag ik je nummer?' Hun dromen geven glans aan het dagelijkse bestaan. Ze hebben allen goed gestudeerd en willen loyer of doctor worden of veel gaan betekenen in de financiële wereld. Maar Oeganda is nog niet zover. En zo leggen zij hun vertrouwen in God's hand, vertellen ze me keer op keer.

En dan is het eindelijk zaterdag. Ik arriveer om 8 uur.... en de meisjes begroeten me vrij en blij. Ik leg samen met de anderen de laatste hand aan de versieringen.. en er klappen al veel ballonnen. Ik ben bang dat het de mijne zijn, want ik heb ze volgens de meisjes veel te hard opgeblazen.

Vanaf 10 uur druppelen de bezoekers binnen. Eigenlijk zou de Bisschop de kerkdienst, die vooraf gaat aan het programma, leiden maar zijn zoon is overleden. Dus komt er een belangrijke priester uit Kampala, vergezeld door twee andere hoogwaardigheidsbekleders uit de christelijke kerk. Het wordt een lange zit.. met veel liederen en preken, speeches van belangrijke sponsoren. Blij dat ook Frank en Maartje, coördinators van Doingoood aanwezig zijn.

Ik ben het meest wakker bij de speech van Aunty Vivian: zij verstaat de kunst om mensen aan zich te binden en vertelt haar bevlogen verhaal. Al met al komt het erop neer dat er geld nodig is voor good care, maar vooral voor studying. De meisjes kunnen pas echt een goed bestaan opbouwen als zij kunnen studeren. En dat willen ze ook bijna allemaal. Wakisa gunt ze die kans. Ook is er geld nodig voor een birthhome. Een extra huis met verdiepingen om ook de geboortes te kunnen begeleiden en de babietjes op te vangen.

De meisjes laten hun toneelkunsten zien, zeggen de Wakisa poem op en Daisy gaat ervan uit dat zij haar Engelse ABC ten gehore mag brengen. We hebben immers de hele week geoefend en Aunty Vivian heeft ten overstaan van de hele klas het verzoek gedaan. Vol trots en discipline oefent ze. Maar tijdens de Open dag is geen ruimte meer voor Daisy... het lijkt haar niet te deren als ik check hoe ze dit vindt. Ze heeft de baby van een oud Wakisameisje onder haar hoede en is gelukkig. Het eten van de catering is heerlijk, al vindt de kookjuf het veel te vet en te weinig smaakvol. De dag is een succes... veel publiek in vol ornaat en veel plezier. Mooi om mee te maken.

Op zondag gaan we met drie-en een boda bodatour in Kampala maken. (De belangrijkste bodaman is erg in trek bij de jonge dames hier;)

We bezoeken alle highlights en zien o.a. ook het paleis van de koning. (er zijn 4 koningen in Oeganda) Ernaast liggen de bunkers en kamers waarin Idi Amin duizenden mensen heeft omgebracht. Een gruwelijk verhaal. Verder zien we de bahaitempel, een aantal mooie kerken, een groot en groen Park + een prachtig meer: Kabaka's lake. Tussendoor eten we een Oegandees gerecht met posho en Matooke (gesmoorde banaan) en lopen we Owinomarket binnen. Daar horen we dat Mzungu, als het door volwassenen wordt gebruikt, als scheldwoord is bedoeld. Behalve als my friend erachter aan komt. Het gebeurt vaak... allebei. De meeste Oegandesen zijn friendly and politely.

Gisteren heb ik alvast mijn evaluatie gehad met Frank en Aunty Vivian. ' She is involved with everything and everybody..', begint ze haar verhaal over mij. Ik mag meer dan tevreden zijn met hoe het gaat en de kansen die ik krijg.

We bespreken wat ik met het donatiegeld ga doen: het worden matrasbescherming, djembe's en spullen voor in de klas: schriften, potloden, papier etc. " You can use my driver... and go for shopping if you like.' Aunty Vivian is blij en bedankt me alvast voor alles wat ik gedaan heb.

Nou... nu ben ik wel een beetje gaar van het schrijven... met regelmaat valt bluetooth uit of valt het scherm uit en ben ik tekst kwijt. Gelukkig vandaag regelmatig tekst opgeslagen. Mijn batterij van de tablet is bijna leeg: so I quit. heb trouwens gemerkt dat ik in het engels tel, toen ik gisteren de inventaris van de giftshop aan het 'counten' was.... geinig he.

Dank weer natuurlijk voor alle berichtjes, appjes en flauwekul en liefs uit Oeganda!

Xxx

De parel van Afrika

Oeganda wordt de parel van Afrika genoemd. Nu weet ik waarom!

Gisterenavond zijn we met 6 vrijwilligers teruggekeerd van een safari in Queen Elizabeth Park. De rijkdom van flora en fauna te zien en de prachtige landschappen op de reis ernaar toe en terug, staan in schril contrast met de verkeerschaos en rommelige bebouwing van kampala.

Een verademing.... na een volle 'werkweek'.

De week begint weer op maandag. Na het zingen met de djembe, het bijbelverhaal, de ochtendgymnastiek, het theedrinken, het werken in de moestuin, koken en engelse les... hoor ik eindelijk van aunty Faith dat ik kan beginnen met de engelse les voor de twee meisjes Phina en Daisy. Ik haal de schriftjes voor de dag, geef beiden een potlood en ze beginnen ijverig, nee gretig zelfs, te schrijven. De A van apple... de B van ball, de C van car. Per letter en woord twee pagina's om te oefenen. Ze doen het goed en het maakt blij. Phina is net wat sneller van begrip en uitvoering... maar het gaat aardig gelijk op. Ik laat ze de woorden herhalen in het engels ... ze glimlachen voorzichtig, maar al gauw van oor tot oor. Ik heb twee dagen later pas in de gaten hoe belangrijk het schrijven voor de meisjes is. Ze hebben me inmiddels al twee keer gevraagd nieuwe woorden en tekeningen te maken. De schriftjes worden bewaard in plastic tasjes met ander persoonlijke eigendommen. Mooi!

Op een warme dinsdagmorgen om half negen, als net de prediker het woord van Lucas verkondigt, komt plots aunty Vivian de directrice, de klas binnen. " I need 9 girls.... 7 months pregnant. They have to go to The Albert Cook Hospital...." Ze plukt kordaat en beslist 9 meisjes uit de klas en legt uit wat de bedoeling is. 18 Sudanese studenten, die in Oeganda worden opgeleid tot een soort medische praktijkondersteuners, hebben praktijkexamen. En de meisjes zijn het ' instrument'. Ik vraag me meteen af hoe dit gebeuren in Nederland zou worden ontvangen. Vermoed verder dat het misschien wel ' part of the deal' is, omdat de meisjes gratis medische hulp en behandeling krijgen. Maar dat is mijn invulling en misschien niet terecht.

' Aunty Annemarie, do you want to go with them?'

' Ofcourse I will...' en een kwartier later zit ik met 9 fors zwangere meisjes in de taxi naar het ziekenhuis. De meisjes giechelen en zijn meer uitgelaten. Ze lijken het te zien als een welkome uitstap... maar het is ook spannend want ze hebben geen idee wat hen te wachten staat. En ik ook niet, by the way...

Maar alles blijkt goed geregeld. We worden warm onthaald door een Indiase docent. Ze stelt de meisjes op hun gemak, ze geeft mij uitleg en laat me in een korte rondleiding nog iets van het ziekenhuis zien. De jonge Sudanese studenten worden voorgesteld, terwijl ze zenuwachtig op een bankje buiten zitten. Ze hebben allemaal een witte doktersjas aan, dragen een stethoscoop + centimeter om hun hals en wachten geduldig op de oproep voor het examen.

Victoria neemt me onverwachts bij de hand. ' Aunty Annemarie, my cousin works here... I like to see her.' Ik vraag haar welk department ze werkt, maar dat weet Victoria niet. Ook de achternaam van haar nicht kent ze niet. Maar ze is zo vol verwacting dat ik met haar, vlak voor de examens beginnen, nog even verschillende afdelingen afga en hier en daar informeer naar Ruth. ' Ruth...? Ruth who...." Het levert niks op natuurlijk, maar helaas.

D

e examens beginnen. Ieder meisje krijgt een plaats aangewezen in de donkere, kale ruimte. Er staat voor de studenten ook een stoel. De studenten ontvangen uitleg van Charliny, de Indiase docent en krijgen een vragenlijst. Ze moeten uiteindelijk de date of delivery bepalen en uitrekenen en uitwerken of de meisjes ' op schema' zijn. Er hangt een groot wit doek, waarachter onderzoek wordt gedaan. (blijkt achteraf meten van de buik en palpation te zijn)

Het wordt een lange zit. Ondanks de thee, de lekkere Indiase cake, een leuk gesprek met een andere academische docent uit India (Oh, you know India??? You know Mumbay... en ze vraagt me de groeten te doen aan Gurunath... hihi) en het aanschouwen van het Oegandese praktijkexamen. De jongens zijn gespannen, ze rekenen met hun vingers de maanden en de dagen, nadat ze vooraf de voorgeschiedenis hebben genoteerd. Overigens wist geen enkel meisje wanneer ze haar laatste periode had gehad. Dus had de Indiase docente zelf maar vooraf een indicatie genoteerd op het examenblad.

Achteraf verklapt de docent dat er maar 2 studenten het examen er echt goed vanaf gebracht hadden. Met name het onderzoek was stuntelig en onhandig verlopen, grinnikt ze na afloop.

De meisjes kakken in na 4 uur zitten. Gelukkig is het zo voorbij en krijgen we via het ziekenhuis een lekkere lunch aangeboden (is rijst, posho, beans and beef). De meisjes kiezen fanta en sprite bij de lunch. Genieten geblazen!

Op de terugrit naar huis vertellen ze dat ze nog wel een keer zo'n uitstap willen. Ze zien dit blijkbaar anders dan ik. Ze hebben er geen last van ondervonden, verzekeren ze me stuk voor stuk. Behalve het onderzoek achter het laken was minder....zei 1 meisje. De rest blijft zwijgen.

Woensdag wordt een lange lange hete dag... de meisjes repeteren onder leiding van aunty Winnie een toneelstuk voor de open dag op zaterdag 10 december. Ze hebben er helemaal geen zin in. Het wordt niks. Niemand is vooruit te branden, behalve de meisjes met de engelse woordjes schrijven ijverig door....tussen de bedrijven.

In de avond nemen we afscheid van twee vrijwilligers uit het andere Doningooodhuis. Een leuke avond, al duurt het wachten op het eten wel lang. Maar het begint te wennen ;)

Omdat ik me donderdag een beetje moe en niet lekker voel (stomach troubles), besluit ik thuis te blijven. Ik licht Wakisa in en na een halve dag voel ik me beter. Nikkie, een andere vrijwillger hier vraagt me of ik meega zwemmen met de disabled kinderen van haar project. Ik heb er meteen zin in, dus spring op de boda boda. Als ik aankom op kampalaschool, word ik verwelkomd door Nikkie + Joseph, de fysiotherapeut daar. En de kinderen begroeten me vrij en blij... het is zo'n groot verschil met de bedeesdheid van de wakisameisjes, dat het me plots doet beseffen hoe erg ik de blijdschap daar mis. Veel kinderen in Kampalaschool zijn heel ernstig gehandicapt, maar stralen wel. Als de bus wegrijdt, worden we uitgezwaaid door horden kinderen langs het ijzeren hek. Het zwemmen is voor mij echt een uitje en ik geniet. Ik geniet er echt van!

En de volgende dag gaan we op safari!!!! Ik zal jullie de superlatieven besparen, maar het is... wauw! Achter mijn zonnebril pink ik af en toe een traantje weg, zo overweldigend mooi om de dieren in het wild te zien... de buffalo's, de olifanten, krokodillen en hippo's. Helaas geen leeuw gezien, maar zoveel kleurrijke vogels en twee chimpansees. De zon schijnend over de Nijl... Queen Elizabeth park is niet voor niets het meest bekende nationale park.

We bezoeken nog kraters en zoutmeren, zien een meer vol flamingo's en laten ons heerlijk langs al het moois rijden door de aardige driver.

Niks te mopperen! (we hebben overigens niks gemerkt van onrust n.a.v. opgepakte rebellenleider vorige week in Kasese. Wel is er veel politiecontrole bij ingang of park. Maar dat zie je in kampala ook)

Een nieuwe week kan weer beginnen!

Veel liefs en thnxx again voor de lieve reacties en appjes... xxx

African patience

Als er iets als een rode draad door de hele week loopt dan is het wel: geduld! Of mijn ongeduld, om maar meteen heel duidelijk te zijn.

Het wachten in het ziekenhuis. 5 Meisjes krijgen een echo. We installeren ons om kwart voor tien, nadat we in een rijtje tussen het drukke verkeer door hebben gewurmd.

Zittend op een houten bank.. en wachtend. Ieder meisje heeft een schriftje, waar de midwife, aunty Maureen, alle persoonlijke gegevens vooraf al in genoteerd heeft. Alle uitslagen en behandelingen worden in dit schriftje opgetekend.

We zitten er al een uur... een oegandeze nette vrouw met lippenstift tegenover me heeft me al die tijd al bestudeerd. Totdat ze naast me komt zitten. ' Where are you from? And are'nt they very young? Are they pregnant?' Ik vertel wat over mezelf en mijn afkomst, maar besluit niet teveel over de meisjes te zeggen. Het is duidelijk dat de vrouw oordeelt over de meisjes, gezien haar minachtende blik die over de buiken glijdt. De meiesjes lokken het uit... benoemt ze terloops. Met een allervriendelijkste glimlach rond ik het gesprek af en breng ik het op een ander onderwerp. " You are very nice' zegt ze tot slot, maar ik voel dat er geen snars van meent. Zwangerschap bij tienermeisjes is een grote schande in de gemeenschap hier. Ondertussen is het wachten geblazen. De meisjes geven geen kick: ze slapen met hun hoofd tegen een koude stenen muur of geinen wat met elkaar. Het duurt tot een uur of twee voor de meisjes allemaal een echo hebben gehad en de uitslag bekend is. Gelukkig is alles goed en vertrekken we weer in lijn terug naar Wakisa.

Omdat er onverwachts 2 Australische vrijwilligers in het project arriveren, komt er helemaal niks van mijn engels lesje. I have to wait, zegt de engelse juf. De avond van te voren had ik in alle ijver het begin van het Engelse ABC voorbereid compleet met tekeningen en oefeningen om te schrijven. Next week, belooft ze me, maar ik moet het nog zien. Alles staat in het teken van de open dag op 10 december. Dus zijn we volop aan het knutselen: kettingen van opgerold papier en kerstkaarten. Ook werk ik nog aan fotocollages. Blij dat ik iets kan doen.

Mijn voornemen om een les te verzorgen waarin de meisjes een rompertje kunnen versieren wordt in overweging genomen. Ik hoor ervan terug.... nog even wachten tot volgende week denk ik.

Deze week heb ik 2 keer een gesprek aangevraagd bij de directrice, aunty Vivian. Ze begrijpt mijn vraag om uitdaging en werkzaamheden. ' I understand... I need challenge too!"

Ze zorgt dat ik samen met de duitse student interviews mag afnemen van meisjes die in Wakisa hebben gewoond. Ik ben er blij mee en het is leuk om met Annika en aunty Rachel op pad te gaan. Ook op secundairyschool waar de meisjes verblijven, speelt het wachten parten: de meisjes zijn shy.. het duurt lang voor ze een antwoord geformuleerd hebben. Sommigen zijn niet goed in staat in het engels te antwoorden. Gelukkig is Rachel erbij om te vertalen, if nessecary. We zouden 18 meisjes interviewen; het zijn er 10 geworden.Ondanks dat in mijn optiek de meisjes een sociaal correct antwoord geven op de maar liefts 56 follow up vragen, is duidelijk dat Wakisa Ministries veel betekent voor de meisjes. De skills die ze geleerd hebben, de mogelijkheden en sponsoring die ze krijgen om verder te studeren, de opvang in eerste instantie: het helpt hen een goede toekomst op te bouwen. Ik kijk ernaar uit om nog een keer op pad te gaan voor de interviews. Voelt zinvol!

Later in de week ga ik met de midwife en 6 meisjes naar een ander ziekenhuis, betaald door het Government. En dat is te merken. Ik schat zo'n 200 wachtenden zitten op plastic stoeltjes in een grote wachtruimte. Het is de bedoeling dat de meisjes vaccinaties, algemeen onderzoek en palpation krijgen. We arriveren om half tien met de taxi. Tegen half 12 worden de meisjes opgeroepen voor pols- en bloeddrukcontrole. Dan vernemen we dat er een staffmeeting is. Om 2 uur (!) wordt de draad weer opgepikt. En.... niemand geeft een kick. Om het wachten door te komen, probeer ik een systeem te ontdekken en die is er ook wel...geloof ik. In elk geval vindt alles gefaseerd plaats en lopen er continue medewerkers af en aan tussen de drommen wachtenden.

Ondertussen ligt er al anderhalf uur een zwaar gewonde man op de vloer te wachten op eerste hulp. Hij is er slecht aan toe. Zijn vrouw is bij hem... Gelukkig zie ik dat 2 broeders hem een rolstoel in hijsen en weg brengen. Ik hoop dat hij het redt.

Het is mooi te horen dat de behandelingen en onderzoeken die de meisjes in hun pregnancy ontvangen geheel door de ziekenhuizen wordt vergoed. Gezien alle krantenartikelen en verhalen die ik hoor, blijkt dat de directrice veel werk verzet en goede contacten heeft. Da's mooi en nodig!

Over geduld gesproken: ik had net een heel uitgebreid verslag geschreven...weg! Gewoon weg...

Dus ben maar opnieuw begonnen met schrijven. Nu met iets meer haast. Voor de lezer misschien wel fijn om niet zoveel te hoeven scrollen.

Na een vermoeiende lange week (van 8 tot half 6 op pad) ben ik blij dat het weekend in het teken staat van lekker wandelen. Samen met een huisgenoot zijn we op de bodaboda naar het andere Doingoodhuis net buiten Kampala gereden. We hebben de omgeving verkend en het blijkt dat we hier veel vrienden hebben rondlopen: Hee mzungu, my friend, how are you;)

Nu is het zondag en schrijf ik mijn verslagje voor de 2e keer... en omdat wifi en bluetooth wel eens uitvallen heeft dat nogal wat voeten in de aarde. Dus gauw opslaan voordat het weer foetsie is!

De appjes die ik af en toe krijg doen me echt goed. De flauwekul, de lieve reacties en natuurlijk ook de reacties op de reislog: ik ben er echt heel blij mee. Doen goed!!! Thnxxx

De eerste week

En toen was het al weer woensdag.... en ik schrijf dit terwijl het al zondagavond bijna kwart voor negen 's avonds is. Maar hier op de compound (beveiligde en omheinde leefgemeenschap, waar ons huis staat) vindt een doopfeest plaats. De hele dag muziek (zeg maar herrie) de binnenplaats vol auto's en veel, heel veel vrolijk uitgedoste mensen. Ik zou toch precies moeten weten hoe woensdag is verlopen. Maar het lawaai maakt gek... iedereen in huis klaagt erover. Flarden herinner ik me nog wel van woensdag: de priester die voorleest en het geloof predikt, het jongste meisje met een buik zo rond als een voetbal. Ze heeft duidelijk een ontwikkelingsachterstand en een aardige duitse student vertelt me dat ze zwanger is gemaakt door haar opa. Het meisje lacht en spreekt enkel Luganda. Ze lijkt geen zorgen te dragen.... maar wel een kindje dat groeit in haar buik. In de kookplaats, naast de kolenkit op een stenen vuurplaats weet zij de weg als geen ander. Ze ziet er gelukkig uit. De meisjes koken zelf. Elke dag. Ze krijgen een paar keer per week kookles. Alles vindt in de buitenlucht plaats. Best schoon, maar wel primitief. Maar het eten is heerlijk... echt waar. Bananen gesmoord in bomenbladeren en bereid op traditioneel oegandese wijze, zijn om je vingers bij af te likken. Ook de posho (klonten maismeel met water), de bonensaus en de koolsalade smaken me goed. Het eten is wel steeds bijna hetzelfde. Ik schep ook mee op. De meisjes lopen dan langs een tafel waar grote bakken vol eten staan en wij (de aunty's) staan erachter. Het is wel even gek te ontdekken dat de meisjes knielen als ze iets vragen. Het is een gewoonte om dat te doen als je een ouder iemand iets vraagt.Ik heb de neiging om te zeggen: ' Och, dat hoeft niet hoor...' maar houd me maar in. Ik kom als enige elke dag laat thuis... na 5 uur. De meeste vrijwilligers stoppen eerder. Mijn programma loopt tot 5 uur. Even aankijken of het de moeite loont en het zin blijft hebben zo lang te blijven. De meiden in huis roepen: ' Hee, het is vrijwillig he... je mag eerder stoppen...' Als ik thuiskom zijn de boodschappen meestal al gedaan. Het is elke dag een uitdaging om iets te verzinnen voor het eten. We moeten het doen met tomaten, aardappelen, paprika, courgette, ei, ui en rijst. Vlees en vis zijn in de buurt niet te koop. Als we dat willen eten moeten we naar een shoppingmall in het centrum en daar is geen tijd voor. Het is om 7 uur pikkedonker. Donderdag heb ik het beter naar mijn zin als woensdag. Ik kan wat meer doen en de de meiden zijn energieker en blij. De directrice vraagt me hoe het gaat. Ik vertel haar dat ik graag individueel met de meisjes zou willen praten... en wil horen waar behoefte aan is. ' Oh, come with me, then we talk...' en ze loopt voor me uit naar haar kamer. ' Tell me...what do you want to do?'. Uit haar reactie blijkt dat ze mijn, met moeite in het engels geformuleerde cv en motivatie, niet heeft gelezen. Of onthouden... Ik vertel dat ik het leuk vind om te zingen, houd van muziek en dans en theater. En ze haakt hier enthousiast op in: ' Oh how nice... you can sing with the girls...." Ze vraagt me naar mijn motieven en ik ben me ervan bewust dat mijn aandeel voor de 6 weken dat ik er ben maar klein is en zeker niet grensverleggend. Maar waarden als hoop, vertrouwen en geloof in zichzelf doen het goed en ze knikt bevestigend. Ze veert op als ik vertel dat er gedoneerd is voor het project en er volgt een verlanglijstje, dat overigens bescheiden en redelijk klinkt. Rollen plastic rubber materiaal om de matrassen te beschermen bijvoorbeeld of blue tack om posters te kunnen hangen. Nieuwe afrikaanse trommels of een akoustische gitaar. " Oh, that would be nice..." Ik vind haar best leuk! Ik beloof mijn oren en ogen de kost te geven en veel te praten met de teachers en daycarers. En ' one of them' leidt me even rond in de slaapzaal om te kijken hoe het gesteld is met de matrassen en hoeveel materiaal er nodig is. Gelukkig is er in het doingooodhuis een fanatieke vrijwilliger die meteen in haar mobieltje klimt om het materiaal te achterhalen. Dat gaat goed komen. Schriftjes en gekleurde stiften en potloden zijn ook van hare welkom. Zelf bedenk ik dat individuele bakjes voor elk meisje in de klas ook niet verkeerd zouden zijn. Elke dag is het voor elk van hen een zoektocht om in de uitpuilende kasten hun schriftje te zoeken. Vrijdag hebben we met alle vrijwilligers van Doingoood een sportdag op een primaryschool, waar een aantal vrijwilligers werkzaam zijn. Het is zo leuk! We begeleiden oud Hollandse spelletjes en de kinderen zijn super enthousiast. Sometimes they are cheating en ze hebben nog meer lol als je laat blijken dat je dat door hebt en het spel meespeelt. De kinderen zijn over het algemeen heel aanhankelijk. Er was steeds een jongetje wat bij me terugkwam en steeds mijn haren glad streek. Haha.... Ze vroegen me mijn naam en zo ontstond het spelletje ' Annemarie koekoek' Geinig. De andere vrijwilligers wonen in een prachtig groene omgeving in een licht en ruim huis. Stiekem ben ik een beetje jaloers op zoveel licht en ruimte. En zoveel ruimte om te wandelen. Dat mis ik in Rubaga Kabuusu... daar is vooral veel verkeer en bestrating. Een brabants stel nodigt me uit om een kijkje te nemen in het Nafasihuis: een opvang voor babytjes die nog niet bij hun moeder of grootouders/familie kunnen wonen. Net nieuw opgeleverd. Als we binnenkomen is het half 5 en liggen de kinderen op bed. Dat is de gewoonte... Er zijn 2 jongetjes die al ouder zijn dan 2 jaar en zij zijn heel aanhankelijk. Willen beschermd en opgetild worden. Ik ben blij als het stel me uitbodigt om de volgende zaterdag op bezoek te komen in hun huis. Petra, mijn maatje in huis, wil wel mee. Nu al zin in. Na de sportdag eten we met alle vrijwillgers in een sjiek wokrestaurant. De sfeer is goed en voldaan rollen we laat op de avond in bed. De zaterdag gebruiken Petra en ik om wat markten te bezoeken, samen met Nikkie en Ruby. We raken hen al snel kwijt en we lopen rond het centrum om de stad wat te verkennen. Wat een Afrikaanse chaos: het verkeer, de boda boda's, de drukte en de koopwaar die werkelijk overal uitgestald ligt.... het komt erg op me af. Ik kan niet zo goed tegen de drukte..ben blij als we uiteindelijk bij cafe javas kunnen lunchen. Dat een koude smoothie en tostie op een kalme plek me zo gelukkig konden maken wist ik van te voren niet. Ik app wat op en neer met Gurunath en Frank en ben blij dat het ze goed gaat. Ook Noortje spreek ik nog even en het raakt me als ik hun stemmen hoor.... little sentimentie.... De dames in huis gaan uit en de achterblijvers drinken een pilsje op de patio. Vandaag een wandeling van ruim twee uur gemaakt in de buurt van ons huis. En later vertrekken we weer even naar Javas om nog eens te genieten van een lekkere lunch. Na wat kleine boodschappen en veel te kruidig eten (want weten wij hoeveel currykruiden we moeten gebruiken bij de rijst...) zit ik aan de thee. Veel thee... want ik heb dorst. Morgen weer vroeg dag... de muziek gaat gewoon door hier buiten... benieuwd of ik zal slapen... Dankjewel voor de berichtjes. Is echt heel leuk om te lezen!! Groetjes en tot schrijfs!

De eerste week

En toen was het al weer woensdag.... en ik schrijf dit terwijl het al zondagavond bijna kwart voor negen 's avonds is. Maar hier op de compound (beveiligde en omheinde leefgemeenschap, waar ons huis staat) vindt een doopfeest plaats. De hele dag muziek (zeg maar herrie) de binnenplaats vol auto's en veel, heel veel vrolijk uitgedoste mensen. Ik zou toch precies moeten weten hoe woensdag is verlopen. Maar het lawaai maakt gek... iedereen in huis klaagt erover. Flarden herinner ik me nog wel van woensdag: de priester die voorleest en het geloof predikt, het jongste meisje met een buik zo rond als een voetbal. Ze heeft duidelijk een ontwikkelingsachterstand en een aardige duitse student vertelt me dat ze zwanger is gemaakt door haar opa. Het meisje lacht en spreekt enkel Luganda. Ze lijkt geen zorgen te dragen.... maar wel een kindje dat groeit in haar buik. In de kookplaats, naast de kolenkit op een stenen vuurplaats weet zij de weg als geen ander. Ze ziet er gelukkig uit. De meisjes koken zelf. Elke dag. Ze krijgen een paar keer per week kookles. Alles vindt in de buitenlucht plaats. Best schoon, maar wel primitief. Maar het eten is heerlijk... echt waar. Bananen gesmoord in bomenbladeren en bereid op traditioneel oegandese wijze, zijn om je vingers bij af te likken. Ook de posho (klonten maismeel met water), de bonensaus en de koolsalade smaken me goed. Het eten is wel steeds bijna hetzelfde. Ik schep ook mee op. De meisjes lopen dan langs een tafel waar grote bakken vol eten staan en wij (de aunty's) staan erachter. Het is wel even gek te ontdekken dat de meisjes knielen als ze iets vragen. Het is een gewoonte om dat te doen als je een ouder iemand iets vraagt.Ik heb de neiging om te zeggen: ' Och, dat hoeft niet hoor...' maar houd me maar in. Ik kom als enige elke dag laat thuis... na 5 uur. De meeste vrijwilligers stoppen eerder. Mijn programma loopt tot 5 uur. Even aankijken of het de moeite loont en het zin blijft hebben zo lang te blijven. De meiden in huis roepen: ' Hee, het is vrijwillig he... je mag eerder stoppen...' Als ik thuiskom zijn de boodschappen meestal al gedaan. Het is elke dag een uitdaging om iets te verzinnen voor het eten. We moeten het doen met tomaten, aardappelen, paprika, courgette, ei, ui en rijst. Vlees en vis zijn in de buurt niet te koop. Als we dat willen eten moeten we naar een shoppingmall in het centrum en daar is geen tijd voor. Het is om 7 uur pikkedonker. Donderdag heb ik het beter naar mijn zin als woensdag. Ik kan wat meer doen en de de meiden zijn energieker en blij. De directrice vraagt me hoe het gaat. Ik vertel haar dat ik graag individueel met de meisjes zou willen praten... en wil horen waar behoefte aan is. ' Oh, come with me, then we talk...' en ze loopt voor me uit naar haar kamer. ' Tell me...what do you want to do?'. Uit haar reactie blijkt dat ze mijn, met moeite in het engels geformuleerde cv en motivatie, niet heeft gelezen. Of onthouden... Ik vertel dat ik het leuk vind om te zingen, houd van muziek en dans en theater. En ze haakt hier enthousiast op in: ' Oh how nice... you can sing with the girls...." Ze vraagt me naar mijn motieven en ik ben me ervan bewust dat mijn aandeel voor de 6 weken dat ik er ben maar klein is en zeker niet grensverleggend. Maar waarden als hoop, vertrouwen en geloof in zichzelf doen het goed en ze knikt bevestigend. Ze veert op als ik vertel dat er gedoneerd is voor het project en er volgt een verlanglijstje, dat overigens bescheiden en redelijk klinkt. Rollen plastic rubber materiaal om de matrassen te beschermen bijvoorbeeld of blue tack om posters te kunnen hangen. Nieuwe afrikaanse trommels of een akoustische gitaar. " Oh, that would be nice..." Ik vind haar best leuk! Ik beloof mijn oren en ogen de kost te geven en veel te praten met de teachers en daycarers. En ' one of them' leidt me even rond in de slaapzaal om te kijken hoe het gesteld is met de matrassen en hoeveel materiaal er nodig is. Gelukkig is er in het doingooodhuis een fanatieke vrijwilliger die meteen in haar mobieltje klimt om het materiaal te achterhalen. Dat gaat goed komen. Schriftjes en gekleurde stiften en potloden zijn ook van hare welkom. Zelf bedenk ik dat individuele bakjes voor elk meisje in de klas ook niet verkeerd zouden zijn. Elke dag is het voor elk van hen een zoektocht om in de uitpuilende kasten hun schriftje te zoeken. Vrijdag hebben we met alle vrijwilligers van Doingoood een sportdag op een primaryschool, waar een aantal vrijwilligers werkzaam zijn. Het is zo leuk! We begeleiden oud Hollandse spelletjes en de kinderen zijn super enthousiast. Sometimes they are cheating en ze hebben nog meer lol als je laat blijken dat je dat door hebt en het spel meespeelt. De kinderen zijn over het algemeen heel aanhankelijk. Er was steeds een jongetje wat bij me terugkwam en steeds mijn haren glad streek. Haha.... Ze vroegen me mijn naam en zo ontstond het spelletje ' Annemarie koekoek' Geinig. De andere vrijwilligers wonen in een prachtig groene omgeving in een licht en ruim huis. Stiekem ben ik een beetje jaloers op zoveel licht en ruimte. En zoveel ruimte om te wandelen. Dat mis ik in Rubaga Kabuusu... daar is vooral veel verkeer en bestrating. Een brabants stel nodigt me uit om een kijkje te nemen in het Nafasihuis: een opvang voor babytjes die nog niet bij hun moeder of grootouders/familie kunnen wonen. Net nieuw opgeleverd. Als we binnenkomen is het half 5 en liggen de kinderen op bed. Dat is de gewoonte... Er zijn 2 jongetjes die al ouder zijn dan 2 jaar en zij zijn heel aanhankelijk. Willen beschermd en opgetild worden. Ik ben blij als het stel me uitbodigt om de volgende zaterdag op bezoek te komen in hun huis. Petra, mijn maatje in huis, wil wel mee. Nu al zin in. Na de sportdag eten we met alle vrijwillgers in een sjiek wokrestaurant. De sfeer is goed en voldaan rollen we laat op de avond in bed. De zaterdag gebruiken Petra en ik om wat markten te bezoeken, samen met Nikkie en Ruby. We raken hen al snel kwijt en we lopen rond het centrum om de stad wat te verkennen. Wat een Afrikaanse chaos: het verkeer, de boda boda's, de drukte en de koopwaar die werkelijk overal uitgestald ligt.... het komt erg op me af. Ik kan niet zo goed tegen de drukte..ben blij als we uiteindelijk bij cafe javas kunnen lunchen. Dat een koude smoothie en tostie op een kalme plek me zo gelukkig konden maken wist ik van te voren niet. Ik app wat op en neer met Gurunath en Frank en ben blij dat het ze goed gaat. Ook Noortje spreek ik nog even en het raakt me als ik hun stemmen hoor.... little sentimentie.... De dames in huis gaan uit en de achterblijvers drinken een pilsje op de patio. Vandaag een wandeling van ruim twee uur gemaakt in de buurt van ons huis. En later vertrekken we weer even naar Javas om nog eens te genieten van een lekkere lunch. Na wat kleine boodschappen en veel te kruidig eten (want weten wij hoeveel currykruiden we moeten gebruiken bij de rijst...) zit ik aan de thee. Veel thee... want ik heb dorst. Morgen weer vroeg dag... de muziek gaat gewoon door hier buiten... benieuwd of ik zal slapen... Dankjewel voor de berichtjes. Is echt heel leuk om te lezen!! Groetjes en tot schrijfs!

Het begin....

Waar begin ik? Bij het krabben van de autoruiten, zaterdagochtend om kwart over 6 door Frank?

Bij het uitzwaaien door Gerard de achterbuurman? Bij Henkie die half wakker wat kwispelt op zijn kussen... bij Noortje aan de voordeur of bij Mo aan de achterdeur? Of in de lange rij op Schiphol, stiekem kijkend of 'ze' nog zwaaien?

Nee, ik begin bij Oeganda, na een lange reis... nog net op tijd in het vliegtuig, omdat ik anderhalve kilo teveel in mijn koffer had zitten. (Kost u 100 euro meer mw...) Dus toch maar wat weggegooid aan desinfecterende handgel en vochtige doekjes. Waarna ik me installeer tussen 3 Afrikaanse mannen op rij F38 en veel slaap en mijmer. Over wat me te wachten staat. And I ain't got a clue...

Na een tussenstop in Rwanda landden we om 22.00 uur op Oegandese bodem en de rij bij Immigration is tergend lang. Het duurt en duurt, maar gelukkig tref ik 2 Nederlandse dames die gezellig kletsen over hun opdracht bij de belangrijkste bank van Oeganda. Mijn koffer vind ik zo en ik zie al snel in de aankomsthal het Bordje: 'Annemarie Doingood'. De driver stelt zich voor als Charlie: een vriendelijke Oegandees die me in het pikkedonker vanuit Entebbe naar Kampala slingert. Het is zaterdagavond.. druk, lawaai, dans, brommertjes (boda boda) en veel muziek en lights. Rond kwart voor twaalf komen we aan in het Doingooodhuis. Vier jonge meiden (van 18-24) verwelkomen me, schenken thee in en geven een rondleiding in het huis. Kleiner dan ik verwacht had, maar wel goed en lux voor Oegandese begrippen. Na een koud pilsje val ik rond 1 uur in bed... en slaap een paar uur later pas.

Op zondagmorgen om half 10 sta ik op en ontbijt: het oegandese brood is wat droog en vast, maar smaakt best wel met wat bleuband en jam. Kopje oploskoffie erbij en de zondag kan beginnen. Want om elf uur arriveert Frank: de coordinator van Doingoood haalt me op voor een citytrip en vertelt me de belangrijkste ins en outs. Hoe je moet onderhandelen met een boda bodadriver bijvoorbeeld, want die proberen je te flessen. Een 'Mzungu' (blanke) heeft geld en kent de oegandese straatwetten toch niet. Het gaat om belachelijk kleine bedragen, maar niemand wil belazerd worden. En ik ook niet. We stappen achterop de boda boda en ik heb een helmpje op, waar wij vroeger altijd dopje tegen zeiden. Ziet er niet uit... maar dat is het laatste waar ik me duk over maak. We rijden naar Oasismaal om een simkaart te halen, maar het mannetje is er niet. Dus verder gezocht naar een phonecentre...niets gevonden. Dus onverrichterzake teruggekeerd. En bij terugkomst arriveert Petra, die samen met mij op een 4 persoonskamer slaapt. Wij zijn de oudjes....ben er stiekem wel blij om... al zijn de meiden ech sociaal, lief en hartelijk. Twee andere meiden keren enthousiast terug van een gorrilatocht. En 's avonds eten we gezamenlijk courgettesoep met brood. et reilen en zeilen verloopt op rolletjes. Iedereen voelt zich geroepen om iets te doen in huis. Ook is er doordeweeks Julia: een oegandese poetsvrouw, die ook graag onze kleren wast met de hand.. voor wat extra's.

Ik vergeet waarschijnlijk vanalles te vertellen... maar niet al te laat ga ik naar bed.

Op maandaochtend ga ik met Frank kennismaken op het project: De directrice ontvangt ons vriendelijk en leidt ons het gebouw rond. Ze stelt ons voor aan de klas en vraagt of ik de meiden van Wakisa Ministries iets over mezelf wil vertellen. Het Oegandese engels is moeilijk te verstaan trouwens. Ik vertel over mijn werk als Social worker, over mijn man Frank, zoon Gurunath en onze hond Henk. En dat ik hoop een mooie tijd te beleven met de meiden. Er wordt geklapt, maar dat doen ze bij iedereen die iets publiekelijk vertelt. Vanwege een andere afspraak in kampala vertrek ik weer met Frank weer naar het centrum op zoek naar een simkaart en extra MB. De wifi blijkt onbetrouwbaar... dus dat kan ik wel gebruiken. Bij een supermarkt krijg ik et nog aan de stok met de kassajuf, omdat ze me te weinig geld teruggeeft. Ze haalt er drie mensen bij die samen met haar de kassa omkeren en ze vertellen me tot slot dat ik toch echt 20.000 heb gegeven, in plaats van de 50.000 die ik beweer te hebben gegeven. Ik besluit het hier bij te laten. Enfin, 30.000 erbij inschieten betekent ongeveer 8 euro. Dat is me het niet waard... maar ik weet zeker dat ik gelijk heb.... maar gelijk krijgen...nee dus.

Met 2 anderen nemen we een rolex langs de straat. Lekker!!! Een opgerolde chappati met een roerei en tomaat + kruiden. Mmm.... om half drie vertrek ik naar de wijk Mengo, waar Wakisi Ministries ligt. Ik kom midden in een donderspeech van de directrice terecht. Ze spreekt openlijken fel een aantal meiden aan die jonge moeders hebben gepest. De hele groep meiden is geschokt en kijken met grote onschuldige ogen voor zich uit. Ook is er met poep in de wc's gesmeerd en tot slot krijgen ze een lesje poep afvegen. Beetje genant was het wel. ' I'm sorry, aunty Annemarie... you see me very angry but I can't stand this... and I have to tell the girls. Ze besluit met het woord van God.... wel even wennen voor mij.Na anderhalf uur ga ik terug naar Rubaga Kabuusu Roundabout, de buurt waar het doingooodhuis staat. Met de bodbodaman had ik onderhandeld dat ik pas bij terugkomst beide ritten zou betalen, omdat hij me niet geneog wisselgeld kon geven. Hij was keurig op tijd.

De avond is kort...iedereen is moe! Ik slaap pas laat in, zoveel indrukken.... ben blij nog iets van Frank en Gurunath te horen... mis ze...

Dinsdagochtend begint het echte werk!! Ik sta vroeg op en na het ontbijt stap ik om tien over acht op de boda boda. De man kent de weg niet en door het drukke, heftig ongestructureede verkeer duurt het iets langer. Ben net op tijd voor de bijbelles. Een geestelijke geeft uitleg over het verhaal van Johannes, vers 10. De meisjes hangen aan zijn lippen en een 'daycarer' die zelf ooit een zwanger tienermeisje was, verklapt me dat Jesus haar grootste fan is. De overgave en het vertrouwen die deze mensen laten zien, raken me wel. Ondanks dat ik niet op die manier gelovig ben, begrijp ik dat ze houvast en vertrouwen vinden in het geloof. De meisjes zijn zo jong.. zo klein en soms nog zo kinderlijk. Later op de ochtend bij het maken van kerstmiskaarten voor Thanksgivingday komen ze een beetje los... maar ze vertouwen me niet meteen hoor. Dat kost tijd, maar die heb ik ook. De juf heeft in de gaten dat ik goed kan tekenen en vraagt of ik al de kaarten wil opleuken. Dat doe ik dan ook. Drie meisjes hebben heerlijk gekookt en gezamenlijk eten we in de diningroom. Tijdens de rust maak ik kennis met andere vrijwilligers en de schoondochter van de directrice. Deze hippe mooie dame stelt zich aan me voor als Centre manager. Ze vraagt me of ik voor thanksgivingday een fotocollage wil maken. Ook denken we alvast na over wat mijn rol kan worden. In elk geval ga ik twee meisjes helpen met Engelse woordjes. Ze hebben een ontwikkelingsachterstand en spreken enkel Luganda.

Men vraagt wat ik doe, waar ik vandaan kom en met wie ik woon. Dus de foto's komen voor de dag en ze reageren allemaal mooi en liefdevol op de foto van Gurunath ' Ohh wat a big boy... Adoptie wordt in het uiterste geval ingezet, als een moeder niet voor haar kleintje kan zorgen. Ze doen er alles aan om moeder en kind samen te houden.

Het einde van de middag wordt gevuld met een dansje en een liedje voor Thanksgivingsday: een groot eerbetoon aan Wakisa Ministries. Oja... in het begin van de dag kregen de meisjes ook gymoefeningen, begeleid op trommell en gezang. Een mooi en vrolijk gezicht.

Ik ga ermee stoppen. Ik drink een lekker pilsje en ga zo slapen.... hoop dat het niet te lang is dit verhaal. het is lastig om het kort en krachtig te houden...

Liefs en dank voor de lieve berichtjes en reacties en donaties alvast. Ik ga met de coordinator bekijken hoe het besteed gaat worden. Xxx

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Annemarie